«Η φάση είναι Restart» είπα, στριμώχνοντας αποφασιστικά και την τελευταία βαλίτσα στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου μου γεμάτη ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό που επιτέλους θα γυρίσω σελίδα στη ζωή μου…
Τέλη Οκτώβρη, τέλος σεζόν, οδηγάω προς το λιμάνι της Μυκόνου, τραγουδώντας με περίσσιο ζήλο – σαν να περιμένω να γυρίσουν και οι 4 κριτές του Voice μη σου πω – “ξημερώματα δίνεις δικαιώματα” και έχοντας χαρά πάω για Πειραιά (Κάποιος Νιβο μέσα μου)!
Κοίτα να δεις που ένα καραβάκι σε 5 ώρες σου αλλάζει κοτζάμ κύκλο… Με περιμένει η οικογένειά μου, το σπίτι μου, οι φίλοι μου, τα νέα hot spots της πόλης, ο έρωτας, η Ερμού και όλα της τα μαγαζιά, οι νέες τάσεις τις σεζόν – ναι ναι εμένα περιμένουν κι αυτές, να κάνω μίνι ρεκτιφιέ – το λες και αναστήλωση, να αρχίσω γυμναστήριο, διατροφές, δραστηριότητες, να οργανώσω ένα μακρινό ταξίδι ή και πολλά μίνι κοντινά, μια νέα δουλεία ίσως… πω πω έχω τόσα να σκεφτώ και να κάνω – έχει μπει κι ο Δίας στο Σκορπιό λένε, ποιος με πιάνει!! Προβλέπεται φοβερός χειμώνας, θα γίνει μακελειό! Σαν έναρξη σχολικής χρονιάς το νιώθω κι ας έχουν περάσει γκχμ γκχμ (κάποια λογοκρισία), σαν πρόωρη Πρωτοχρονιά… χαμογελάω από ικανοποίηση και αγοράζω και μια χαλβαδόπιτα από τον πλανόδιο που μπήκε τώρα που σταματήσαμε Σύρο…
Λίγες μέρες αργότερα και ενώ είχα τόσο ενθουσιασμό για αυτή τη μίνι αναγέννηση μου, διαπιστώνω ότι μετακινούμαι δίχως ιδιαίτερη όρεξη και με ιδιαίτερα νεύρα από κρεβάτι σε καναπέ και από καναπέ σε κρεβάτι φορώντας μια πιτζάμα συνομοταξία “κάψτην” και έχοντας μαλλί τζίβα αντιτιουτόριαλ και δε θέλω να δω μήτε να μιλήσω σε άνθρωπο ή άλλο ζωντανό οργανισμό – εξαιρείται ο ντελιβεράς για λόγους επιβίωσης και η μάνα μου για να μη με δω πρώτη μούρη silver alert και δεν έχω μούτρα να βγω στην κοινωνία όταν με το καλό φύγει η Ραμόνα από μέσα μου…
Μα τι έπαθα έτσι στα καλά καθούμενα; Δεν μ’ αναγνωρίζω… Δεν ήμουν έτσι εγώ! Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική που λέει και το άσμα! Ένα Χάλι! Κάποια ντροπή! Κάποια μίνι κατάθλιψη, κάποια σάπια γριά μέσα μου, ένα μίνι πένθος για τον κύκλο που έκλεισε ίσως;
Κάθομαι και κλαίω τον κύκλο και κάπως διστάζω να κάνω το επόμενο βήμα στη σχέση μου με τον εαυτό μου;;; Οπα όπα… αυτό ήταν κάπως βαρύ… Ήρθε η ώρα να πω τη λέξη που ομόφωνα έχει ψηφιστεί ως κόκκινο πανί από τα νεύρα όλου του κόσμου – τη λέξη «Χαλάρωσε»
Χαλάρωσε λοιπόν, πάρε μια βαθιά ανάσα! Η μετάβαση από τον ένα κύκλο στον άλλο ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση… Χρειάζεται κάποιος χρόνος, (γνωστός ως και του κύκλου τα εννιάμερα), χρειάζεται να αγκαλιάσεις τη φάση σου, όποια και να ναι αυτή, κι ας μη σε αναγνωρίζεις… όλα θα γίνουν στο χρόνο που πρέπει, δε χρειάζεται να πιέζεσαι – οκ κάποιες φορές πίεσου λίγο αν γουστάρεις αλλά ηρέμησε… μάθε να σ’ αγαπάς σε κάθε στιγμή σου, κάθε φάση έχει τη χάρη της… κλάψε τον κύκλο… πλάνταξε… πιάσε πάτο και αγάπα ακόμα κι αυτό… πόσο θα κρατήσει νομιζεις; Απόλαυσε το χάλι σου… είμαι σίγουρη πως αν το αγκαλιάσεις δε θα κρατήσει πολύ… (φήμες λένε ότι το χάλι σιχαίνεται τις αγκαλιές και τα γλυκανάλατα) θα φύγει και τότε ο μόνος δρόμος θα είναι η άνοδος, η κορυφή… θα ξαναβρείς τα πατήματα σου και θα λάμψεις… να σ’ αγαπάς όλο και πιο πολύ. Και τώρα συμπαθάτε με αλλά κάπως σα να μου ήρθε η όρεξη να βγω για ένα ποτό στον έξω κόσμο… γοβα κόκκινη, κραγιόν και ένα τζιν τονικ με στημένο λεμόνι παρακαλώ… Ώρα για Restart… Θα πιω σ’ αυτό!