Διονύσης λέγομαι και συλλήφθηκα και γεννήθηκα τη δεκαετία του 80, εδώ στο νότο της Αθήνας. Όταν ήμουν μικρός, παρατηρούσα τους μεγάλους να δυσκολεύονται να βρουν λύση για κάτι που τους απασχολούσε, ενώ η λύση αυτή ήταν ακριβώς μπροστά τους. ‘Η δίπλα τους. Ή πίσω τους. Ήταν, τέλος πάντων, πολύ κοντά τους. Πριν όμως λύσουν το «θέμα» τους, ένα άλλο παρουσιαζόταν. Οπότε καταπιάνονταν με το νέο. Αυτό συνεχιζόταν αέναα.

Μεγαλώνοντας είδα τον εαυτό μου να γίνεται αυτό που παρατηρούσα. Πόσες φορές δεν έχεις αναπολήσει την ανεμελιά ενός παιδιού; Πόσες φορές δεν έχεις ανακαλέσει έντονες στιγμές που έζησες μικρός και δε θα ξεχάσεις ποτέ; Γιατί όμως οι παιδικές και εφηβικές μνήμες είναι τόσο έντονες; Μήπως διότι όταν τις ζούσες ήσουν γουάν χάντρεν περ σεντ εκεί; ‘Ολες οι αισθήσεις σου, αυτό που έβλεπες, που άκουγες, που μύριζες, που σκεφτόσουν, όλα ήταν εκεί.

Εσύ είσαι τώρα εδώ. Σε αυτή την ηλικία, με αυτή ζωή, σε αυτό το σώμα, με αυτό το μυαλό. Δε θα σου πω ότι είναι τέλειο, διότι δεν είναι. Επίσης, για να είμαστε και πιο ειλικρινείς, ούτε 100% εδώ είσαι. Θεωρίες. Για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας χρειάζονται επιλογές απτές, πρέπει να γίνονται πράγματα βρε παιδί μου. Κι όταν το μυαλό θέλει, αλλά το σώμα δεν μπορεί; Άσχημοοοο.

Ο Joseph Pilates – ναι, αυτός που σκέφτηκε τη μέθοδο Pilates – είχε πει πως «το σώμα μας είναι το όχημά μας για την πορεία προς την ευτυχία». (Ωπ, να τα πάλι με τη γυμναστική, εκεί το πάει). Ας βγάλουμε λοιπόν αυτή την αντιπαθητική, πλέον, λέξη από το μυαλό μας γιατί έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργεί – it does not work, πως το λένε ρε παιδί μου.

Πάμε να το δούμε αλλιώς το θέμα σώμα. Κι επειδή ακούγεται πολύ fancy να τα γκρεμίζουμε όλα για να γίνουμε ο νέος μας εαυτός, με τη γυμναστική, τη νέα διατροφή και τις νέες συνήθειες – ευτυχώς –  δε χρειάζεται αυτό. Αυτό που ήδη είμαστε πρέπει να δουλέψουμε. Γιατί αυτό που είμαστε – ευτυχώς – δεν γκρεμίζεται εύκολα. Και πάντα θα το κάνουμε ακόμα πιο γερό.

Περί αυτού πρόκειται!