Και λέω ήρθε η ώρα να ξαναγράψω, να μοιραστώ τα νέα, τις σκέψεις ρε αδερφέ αλλά κάπως με αποσυντονίζει η φωνή του Άδωνη και του Χατζηνικολάου που ακούγεται από το σαλόνι καθώς η μειωμένη ακοή του πεθερού μου απαιτεί αυξημένη ένταση ήχου. Έλα πες πόσο με ζηλεύεις!

Ω ναι! Φιλοξενώ τα πεθερικά εξαιτίας της απουσίας του συζύγου μου και της ανάγκης για βοήθειας. Εντάξει δεν είναι κακοί οι άνθρωποι, ίσα ίσα που με βοηθάνε πολύ με τα παιδιά, τα οποία τους έχουν και τρομερή αδυναμία, ειδικά στη γιαγιά τους και κυρίως ο γιος μου. Με φροντίζουν, μου μαγειρεύουν και μου φτιάχνουν καφέ το πρωί. Είναι ευγενικοί και καλότροποι, αλλά και πάλι δεν παύει να είναι ένα ξένο σώμα στο σπίτι μου, που δεν με κάνει να αισθάνομαι άνετα και να μπορώ να κινηθώ όπως επιθυμώ. Δηλαδή τώρα γράψε ακούγοντας ειδήσεις. Αισθάνομαι σαν να είμαι και πάλι 10 χρονών με τον παππού μου στο σπίτι όπου δεν είχα καν την ελευθερία του τηλεκοντρολ!

Και τώρα θα προσπαθήσω να αντιστρέψω το κλίμα και να εστιάσω στα θετικά, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που πλέον επιλέγω να αντιμετωπίζω τη ζωή γιατί δεν με βοηθάει καθόλου η διαφορετική οπτική. Για πολλά χρόνια έμενα στα αρνητικά, στο γιατί έγινε ό,τι συνέβαινε στη ζωή μου και κατάλαβα (με μια μικρή επιστημονική βοήθεια) ότι ο τρόπος που ζεις τη ζωή σου και όσα σου συμβαίνουν είναι δική σου επιλογή. Δεν είναι επιλογή τα γεγονότα αλλά επιλογή είναι η αντιμετώπισή τους. Και για να μην το βαρύνω προχωρώ στην κυπριακή πλέον καθημερινότητά μου.

Το μαγαζί άνοιξε, πέρασα δύο εβδομάδες κόλαση γιατί ο Νίκος έλειπε πάλι, και ξύπναγα, έντυνα, βούρτσιζα τρία σετ δοντιών, έντυνα εμένα και δύο μίνι πλάσματα, πήγαινα σχολείο, πήγαινα μαγαζί, παρελάμβανα από το σχολείο, αποβίβαζα σπίτι, επέστρεφα στο μαγαζί, πήγαινα σουπερ μάρκετ, πήγαινα αγγλικά, κολυμβητήρια, μουσικές, έκανα μπάνια, επέστρεφα στο μαγαζί και περι τη μία το βράδυ έπεφτα σε μίνι κώμα, μέχρι το επόμενο πρωί στις 7 όπου πάλι από την αρχή η μέρα της μαρμότας.

Για αυτό λοιπόν είμαι ευγνώμων που είναι εδώ οι γονείς του Νίκου, γιατί μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό είχα δύο ανθρώπους που εμπιστεύομαι και τα παιδιά μου λατρεύουν, για να μπορώ να φεύγω από το σπίτι με το κεφάλι μου ήσυχο και χωρίς τύψεις.

Και το μεγαλύτερο ατού είναι ότι πραγματικά δεν έχω καθόλου στο κεφάλι τον καθημερινό μαμαδίστικο νταλκά, τι θα μαγειρέψω σήμερα! Μα τι ταλαιπώρια είναι αυτή, κάθε μέρα, να ψωνίζεις, να έχεις χρόνο να μαγειρέψεις και να πρέπει μετά να τα μαζέψεις.

Συγχωρέστε με αλλά ποτέ δεν ήμουν η μανούλα, ούτε καν η γυναίκα που της άρεσε να μαγειρεύει, να κάνει τραπέζια και να στήνει δείπνα. Και το γεγονός ότι φεύγει από πάνω μου αυτό το βάρος παρουσία των πεθερικών είναι ιδιαίτερα εκτιμητέο. Άλλωστε πόσο θα συνεχιστεί η δικτατορία του τηλεκοντρόλ; Σε μερικές μέρες θα αναχωρήσουν και εγώ θα μπορώ να κυκλοφορώ και πάλι ελεύθερη στο σπίτι μου, μόνο με το μπουρνούζι, τραγουδώντας Σερ και πίνοντας κρασί από το πρωί! Oh wait! Είμαι μαμά! Κρασί; Μπάνιο; Αυτοδιάθεση γενικότερα; Ξεχασμένες απολαύσεις…

Ξέχασα, δύο μικρά που όχι κρασί δεν με αφήνουν να πιω αλλά ούτε μπάνιο να κάνω.

Αλλά αυτή δεν είναι η χαρά της ζωής; Αυτό το καρκαριστό γέλιο όταν γαργαλάς μια φουσκωτή κοιλίτσα και τσιμπάς δύο ζουμερά μπουτάκια!