Ωραία τα ραντεβού, αγαπημένε μου αναγνώστη. Γιατί ανεξάρτητα από τον λόγο, το είδος, τον τόπο και το χρόνο, συνήθως τα ραντεβού δίνουν τόση χαρά! Εξαιρώντας βέβαια τα ιατρικά ραντεβού, που εντάξει, συνήθως δεν είναι τόσο ευχάριστα και συνδέονται με μια μικρή ανησυχία, ή στην περίπτωση μου και με ένα μικρό λιποθυμικό επεισόδιο. Για σκεφτείτε λίγο αγαπητό μου αναγνωστικό κοινό…

Τα επαγγελματικά ραντεβού ανοίγουν την προοπτική εργασιακής ανέλιξης, μιας νέας προσοδοφόρας και συμφέρουσας συμφωνίας, ή ακόμη και μιας ανανεωτικής αλλαγής με ρίσκο, που πάντα ιντριγκάρει και εμπνέει. Τα φιλικά ραντεβού σχεδόν πάντα καταλήγουν σε διασκέδαση, γέλιο, περιπέτεια ενώ για τα συναισθηματικά ραντεβού, προκαλώ την φίλη Georgia, που τα αναλύει τόσο ωραία στη στήλη της Love me more, να σας τα πει από την καλή και την ανάποδη. Ας μείνω μόνο στο ότι τα συναισθηματικά ραντεβού σας ανεβάζουν τη διάθεση και είμαι σίγουρη γι΄ αυτό!

Όλα ωραία και καλά ως εδώ. Τι μπορεί να αμαυρώσει, ωστόσο, την τόσο μεγάλη χαρά ενός ραντεβού; Εσείς αγαπητέ μου! Και εσείς αγαπητή μου! Θέλω να είμαι politically correct και θα σας μαλώσω και τους δυο, τι νομίζατε;

Και ανοίγει το μεγάλο κεφάλαιο: Ασυνέπεια.

Αφού άνθρωπε μου, το ξέρετε… Έχετε φτάσει 800 ετών (σχήμα λόγου, ε;) και πλέον γνωρίζετε ότι το μαλλί θέλει μισή ώρα για στρώσει και μετά χρειάζεστε άλλη μισή ώρα να διαλέξετε παντελόνι και μετά άλλη μισή να βρείτε τα κλειδιά και άλλη μισή να πάτε και να έρχεστε μέσα στο σπίτι χωρίς να ξέρετε γιατί. Γιατί μου δίνετε ραντεβού σε σαράντα λεπτά; Για να περιμένω μόνη και έρημη σε μια γωνιά; Και να περνάει ο κόσμος και να ψάχνω να σας βρω;

Εντάξει, συμβαίνουν και τα έκτακτα, δεν αντιλέγω… Αλλά όταν αυτό είναι η συνήθης πρακτική, αντιλέγω και παρά-αντιλέγω.

Και μη βιαστείτε να μου πείτε ότι δεν είναι τόσο κακό, γιατί αν το σκεφτείτε, ίσως είναι. Φυσικά δεν πειράζει να περιμένεις κάποιον, όμως αυτός που αργεί ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο χρόνος δεν είναι πολύτιμος και λίγος μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον άλλο, και δείχνει σε ακραίες και επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, έλλειψη σεβασμού. Γιατί αυτά τα λεπτά που κάποιος περιμένει κάπου χαζεύοντας τα social media, θα μπορούσε φυσικά να κάνει κάτι σημαντικότερο για τον ίδιο.

Θα μπορούσε να διαβάσει ένα κεφάλαιο ακόμη από το αγαπημένο του βιβλίο, να μαγειρέψει, να απαντήσει σε ένα επαγγελματικό e-mail, να καθίσει στο κρεββάτι κοιτώντας το ταβάνι, να κάνει μπούκλες το μαλλί και τόσα άλλα… Και μη βιαστείτε πάλι να μου πείτε ότι αυτά είναι επουσιώδη, γιατί δεν είναι καθόλου σωστό να κρίνουμε τι είναι σημαντικό για κάποιον άλλο. Όταν σεβόμαστε και υπολογίζουμε τους άλλους, και τους δείχνουμε τι σημαίνουν για εμάς και εμείς νιώθουμε καλύτερα!

Τα είπα ωραία; Μπορεί και όχι, αλλά τα είπα και ησύχασα!

Και αν η αγαπημένη μου blogger το επιτρέψει, θα σας πω κι άλλα!!

Παρεμπιπτόντως, είμαι η Jane Doe.

Υ.Γ.: Μια φίλη μου ανέφερε ότι οι ασυνεπείς άνθρωποι είναι ευφυείς, σύμφωνα με μελέτες. Δεν συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη της, αλλά θα την αναφέρω, γιατί με διακατέχει αίσθημα δικαίου. Ενδεχομένως να τους λείπουν οι κοινωνικές δεξιότητες… Ας μιλήσουν οι ειδικοί, που τα ξέρουν καλύτερα.